Κακότροπο Εγώ

Πριν από λίγο καιρό συζητώντας μ' ένα φίλο περί δημιουργικoύ πάθους διαπιστώσαμε πως πολλοί άνθρωποι κατακρίνουν είτε και απομακρύνουν άτομα τα οποία διακατέχονται από το πάθος, την αγάπη για αυθεντική δημιουργία(μεράκι για τη δουλειά τους, ενασχόληση με το παρελθόν αυτού του τόπου, με τον πολιτισμό , την τέχνη, τη φύση, ακόμη και με τον ανήμπορο συνάνθρωπο) ,αυτά τα άτομα που εξελισσόμενα μέσω του πάθους τους συμβάλλουν στο κοινό καλό χωρίς κάποιες φορές να το αντιλαμβάνονται.Ποιός είναι όμως ο λόγος αυτής της συμπεριφοράς; Ας αναζητήσουμε τις ρίζες της, παρατηρώντας ακόμη και εμάς τους ίδιους.

Όταν κάτι-μια ενασχόληση, ένας τρόπος σκέψης-δεν άπτεται των ενδιαφερόντων μας, δε βρίσκεται στη σφαίρα αντίληψης μας καν, κατά συνέπεια το θεωρούμε γραφικό γιατί εμείς οι ίδιοι δεν το έχουμε αξιολογήσει με ωριμότητα! Σε αυτό το σημείο περιχαρακώνεται το ανθρώπινο μυαλό στο μικρόκοσμο του, άρα αναπτύσσεται κακότροπα όλο και περισσότερο το εγώ!Από την υγιή συνείδηση του ανθρώπου για τον εαυτό του και τη προσωπικότητα του περνά στο άλλο στάδιο στη φιλαυτία, στην εγωπάθεια και τελικά στην αλαζονία!Φυσικά, αυτά τά χαρακτηριστικά ενισχύονται και από τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω του που έχουν παιδευτεί κατά τον ίδιο τρόπο!

Έχοντας λοιπόν διατυπώσει αυτές τις φράσεις,με μεγάλη μου έκπληξη συναντώ σήμερα ένα άρθρο που με βοηθά να ξετυλίξω καλύτερα το κουβάρι!(Ποιό κουβάρι θα κατανοήσετε κατόπιν του αποσπάσματος) . Σύμφωνα λοιπόν με το Γ.Βώκο :" Οι εποχές στις οποίες ο ρυθμός μιας κοινωνίας επαφίεται, κατά κάποιον τρόπο, στην ιδιωτική πρωτοβουλία έχουν συνήθως ολέθρια αποτελέσματα στη ζωή.Δημιουργούν συμπαγείς εγωισμούς, ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς μοναδικούς και απόλυτους,ικανούς να κυβερνήσουν, ανθρώπους που θεωρούν τους θεσμούς παιχνίδια για προσωπική απόλαυση και την ιστορία μιας χώρας , όπως και το παρόν της, πεδίο για την ατομική τους άσκηση σε σπόρ ανοιχτού ή κλειστού χώρου.Ο αυτοδίαιτος εγωισμός έτσι απλώνει τα πλοκάμια του και παγιδεύει όλο και περισσότερους! Νεκρώνουμε το ζωντανό, πνίγουμε το ωραίο και πασπαλίζουμε με χρυσόσκονη το φθηνό".

Κατά συνέπεια, οι άνθρωποι αυτοί εγκλωβισμένοι στον ατομικισμό, αποστρέφονται εκείνους που ακολουθούν έμπρακτα τη φράση του Περικλή "ημεις οι Αθηναίοι φιλοκαλούμεν μετ' ευτελείας"(αγαπούμε το ωραίο και μένουμε απλοί).Ξεχνούν όμως πως οι αρχαίοι Αθηναίοι πιστεύοντας στο ωραίο, στο μέτρο και επιδιώκοντας το κοινό καλό μέσω της ατομικής τους δράσης(και όχι το αντίθετο), κατάφεραν να κάνουν την Αθήνα κοιτίδα του πολιτισμού και της Δημοκρατίας!

Μήπως ,λοιπόν, αιτία της κρίσης είναι η απομάκρυνση των ανθρώπων από το αντικειμενικά ποιοτικά ωραίο (τον πολιτισμό, την τέχνη, το φυσικό πλούτο της χώρας μας)που μάλιστα συμβάλλει τα μέγιστα στο κοινό καλό(την περίφημη αυτή φράση);Μήπως η στροφή τους πρός την προσωπική απόλαυση που ισοδυναμεί με την ανώφελη πολυτέλεια οδήγησε όχι μόνο σε οικονομικό αδιέξοδο αλλά κυρίως ηθικοκοινωνικό;;

Μήπως η λύση τόσο στην οικονομική όσο και στην ηθικοκοινωνική κρίση τελικά βρίσκεται στα σπλάχνα της αρχαίας ελληνικής διανόησης;;