την πέτρα τση υπομονής... βάλε πάντα θεμέλιο
και ότι μου πεις με το θυμό πε μου το με το γέλιο...
γκρίζο δάκρυ μες στα μάτια μου
σα δακρυ μες στα μάτια μου σ'έχω και σε φυλάσσω
μη με πικράνεις πρόσεξε
μην κλάψω και σε χάσω
μια στάλα δάκρυ επρόβαλλε
ωσάν την ψιχαλίδα
εγίνηκε στη φεύγα τση βροχή και καταιγίδα!
Ο Γιάννης Αγγελάκας για τον Ψαραντώνη
Δεν μου αρέσουν τα παραμύθια,ποτέ δεν μου άρεσαν εκτός κι’αν βρωμάγανε πραγματικότητα. Ωστόσο είμαι κι’ εγώ ένα απ’ αυτά τα τυχερά πλάσματα που συμβαίνει καμμιά φορά η πραγματικότητά τους να μοσχοβολά παραμύθι. Εν κατακλείδι και χωρίς καμιά διάθεση για ποιητικούρες θέλω να πω πως ο Ψαραντώνης είναι το ζωντανό πνεύμα του Διόνυσου που αναπνέει, εργάζεται, εκφραζεται και κυκλοφορεί στη σύγχρονη ψευδοχριστιανοχτυπημένη Ελλάδα μας.Ισως γι’ αυτό οι μουσικολόγοι μας, οι δημοσιογράφοι, οι διανοούμενοι, οι αβανγκαρντιστες κ.τ.λ. κάνουν πως δεν τον βλέπουν και αποφεύγουν οποιαδήποτε προσέγγιση του έργου του (θαρρείς και είχαμε ποτέ κανέναν μεγαλύτερο ανανεωτή της παράδοσής μας). Το να σταθούνε δίπλα στο ζωντανό φώς καμαρωτοί με τα πλαστικά αναιμικά λαμπιόνια τους μάλλον μοιάζει με επαγγελματική αυτοχειρία. Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια ο Ψαραντώνης κυκλοφορεί και παίζει στα μεγαλύτερα και πιο »προχωρημένα» φεστιβάλ της Αμερικής και της Ευρώπης (φέτος σε φεστιβαλ στην Αγγλια τον προλόγισε ο Nick Cave). Μ’ αυτές τις σκέψεις τον παρακολουθούσα εδώ και χρόνια σε μεγάλες συναυλίες σε πανηγύρια σε μαγαζιά πάντα εξ αποστάσεως σαν ακροατής και σιγά σιγά γινόμουν σκληροπυρηνικός φαν της διαστημικής του παράδοσης. Αργότερα όταν η Αlltogethernow στήθηκε και με τους δύο πρώτους δίσκους της (Οι «Ανάσες των Λύκων» και «Από δω και πάνω») στάθηκε στα πόδια της τον πλησίασα και του ζήτησα να του κάνω την παραγωγή σ’ ένα δίσκο με δικά του τραγούδια. Δέχτηκε κι’αυτό ήταν η αφορμή να γνωριστώ να συνεργαστώ και να ζήσω μία μαγική καθημερινότητα με τον άνθρωπο Ψαραντώνη, επιβεβαιώνοντας έτσι μια δοξασία που με κατατρέχει από παιδί ότι οι μεγάλες μουσικές γεννιώνται από μεγάλους ανθρώπους. Εδώ σταματώ να μιλάω γιατί όπως λέει κι’ ο ίδιος σ’ ένα τραγούδι του:
Στον άντρα δεν είναι πρεπό
Να λέει να καυκάται
Αλλοι να τα διαλαλούν
Και κείνος να τ’ αρνάται
Κι’ ο Ψαραντώνης είναι έτοιμος ν’ αρνηθεί αυτό το κείμενο.
Η Ευρυάλη για τον Ψαραντώνη
Θα τον αποκαλούσα τραγωδό, ήρωα της ανθρώπινης τραγωδίας, εκφραστή της τραγικότητας!!Τί είναι όμως τραγικότητα;;Η τραγικότητα, ως χαρακτηριστικό των τραγωδών, υποδηλώνει τη σύγκρουση με τις υπέρτερες δυνάμεις.Ο τραγικός ήρωας συγκρούεται με τη Μοίρα, τη Θεία Δίκη , με τους ανθρώπους ακόμη και με τον ίδιο του τον εαυτό.Αγωνίζεται για τις ηθικές αξίες έχοντας πρώτα περιπλακεί σε αντιφατικές καταστάσεις, διλήμματα και αδιέξοδα που τον μετατρέπουν σε άθυρμα της ενοχής, της ψυχικής οδύνης, της μοναξιάς.Μέσα από αυτή τη διαδικασία του ελέου και του φόβου, της λεγόμενης κάθαρσης αποκτά την ηθική ελευθερία!
Παρατηρώντας λοιπόν τον Ψαραντώνη...στα μάτια μου δείχνει να πρωταγωνιστεί σε μια πρόδρομη τραγωδία, στην τραγωδία του Θέσπη (:πρόδρομος των αρχαίων τραγικών, εισήγαγε τον πρώτο υποκριτή, τον πρώτο τραγωδό) με συνοδούς τη λύρα του και το στίχο του.
Ξεκινά να ερμηνεύει, να υποκρίνεται πότε αγκαλιασμένος με το "χορό",(τους άλλους λυράρηδες)και εμάς τους θεατές πότε μόνος!
Η μορφή του αρχικά άγρια με τα ψαρά του μακριά μαλλιά και τα ψαρά του γένια, παίζει τη λύρα αλλάζοντας προσωπεία ανάλογα με το στίχο που ερμηνεύει...σμίγει τα φρύδια, κλείνει τα μάτια, κραυγάζει ανήλεα εξαιτίας της οδύνης του στίχου,σείει τη γη και τον ουρανό και μεμιάς, έξαφνα κοιτά προς τα πίσω και κάνει νεύμα στη ψυχή να ηρεμήσει...και αυτή ηρεμεί και τρέχει να ντύσει το στίχο με πυγμή γεμάτη δράση όχι φόβο, όχι θυμό μα με ανδρειοσύνη που δονεί ολόκληρο το κορμί!Και τότε έρχεται αυτή η όψη η αγέρωχη που σε γεμίζει ηθική και ψυχική νίκη!Και τότε... εκπληρώνει το μέγα σκοπό ως άλλος τραγωδός , την κάθαρση!Ζουν έντονα οι θεατές το τραγικό μεγαλείο του έργου του, επέρχεται η λύτρωση τους μέσω αυτής της ιδιάζουσας τέχνης και αποχωρούν με ένα αίσθημα ευφορίας,ένα αίσθημα ελευθερίας! Αυτός είναι ο Ψαραντώνης, ένας καλλιτέχνης που μας φέρνει αντιμέτωπους με την αλήθεια της ψυχής όπως και ο αδερφός του!
Ήταν πολύ ωραία εποχή ..οι γάμοι, τα πανηγύρια...αισθανόμουν ελεύθερος"Νίκος Ξυλούρης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου