Τέλη Ιούλη 2010! Όλοι προσμένουν τη στιγμή που θα αναχωρήσουν για ένα ακόμη καλοκαιρινό προορισμό...παρά τα προβλήματα των τελευταίων μηνών που μαστίζουν όλους μας ανεξαιρέτως, παρά τα προσωπικά προβλήματα που εντείνονται λόγω της γενικότερης ζοφερής, ακατανόητης, συγκεχυμένης κατάστασης διατηρούμε την ελπίδα να επανέλθουμε στον καλό μας εαυτό έστω για μια βδομάδα ή δύο κ να μονοιάσουμε με τους ανθρώπους μας, να αγαπήσουμε , να αγκαλιαστούμε και να αγκαλιάσουμε τη θάλασσα μας, τον ήλιο μας, τη μεσογειακή ομορφιά της Ελλάδος μας που διαχρονικά κάποιοι θέλουν να την αποποιηθούμε...εεεεε όοοοχι δε θα τους κάνουμε τη χάρη !!!!! Οχι θα πούμε, έστω για λίγο, θα την απολαύσουμε για να ξαναγυρίσουμε να αντιμετωπίσουμε τα όσα προβλήματα...!
Και τώρα εσύ γλυκέ μου αναγνώστη θα μου πεις δίκαια γιατί ξέφυγα της ωραίας εικόνας των διακοπών και σου θυμίζω τα όσα ακούς καθημερινά από παντού, την καραμέλα της μιζέριας , της γκρίνιας , του άγχους !! Τί θες να μας πεις σήμερα Ευρυάλη ;;
Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια!Όταν πλησίαζε το καλοκαίρι ανυπομονούσα να έρθει η μέρα που θα έφευγα από την καθημερινότητα της Αθήνας κ θα μεταφερόμουν για 2-3 μήνες στην επαρχία!Σκεφτόμουν και μοιραζόμουν αυτήν την ανυπομονησία με την καλύτερη μου φίλη!Αναμέναμε εκείνες τις ημέρες του παιχνιδιού, της διαρκούς χαράς κ ξεγνοιασιάς στην πλατεία του χωριού! Μόνο αυτή τη ζωοδότρα δύναμη του παιχνιδιού ζητούσαμε... τίποτα άλλο...ανέξοδα, ελεύθερα και αγνά! Αυτή τη γλυκιά αλητεία που ταιριάζει στα παιδιά της αθωότητας ...
Τί να θυμηθώ..;;Τη σκηνή που προσπαθούσαμε καμιά δεκαριά παιδιά να φτιάξουμε με ότι βρίσκαμε μπροστά μας ...με στηρίγματα τους κορμούς των δένδρων κ στέγη τη φυλλωσιά τους...τί σκιερό και δροσερό μέρος και μάλιστα αυτοσχέδιο , Θεέ μου!!! Ή να θυμηθώ τις νυχτερινές βόλτες κάτω από το φεγγάρι κοιτώντας τον ουρανό μην τυχόν πέσει κανένα αστέρι και κάνουμε ευχή...πραγματικά τα κυνηγούσαμε με τα μάτια μην προλαβαίνοντας ποτέ να κάνουμε ευχή ...!
Κοιτώντας με τα μάτια του μυαλού εκείνα τα παιδάκια τότε, έρχεται στο νου μου το βιβλίο ενός νεαρού απόφοιτου του Χάρβαρντ ο οποίος το 1845 εγκαταλείπει την πόλη και αποφασίζει να ζήσει για 2 χρόνια στις όχθες της λίμνης Ουόλντεν, κοντά στο Κόνκορντ της Μασαχουσέτης. Γιατί επεχείρησε ένα τόσο δύσκολο για μας εγχείρημα; Έχει δώσει ο ίδιος την απάντηση «Πήγα εκεί γιατί ήθελα να αντιμετωπίσω μόνος τις βασικές ανάγκες της ζωής και για να δω αν θα μπορούσα να διδαχθώ από τη Φύση» .Τί διδάχτηκε; από κά"Πιστεύω ότι δε μπορώ να διατηρήσω την υγεία μου και το πνεύμα μου χωρίς να περιπλανηθώ τουλάχιστον τέσσερις ώρες τη μέρα στα δάση , στους λόφους , στους αγρούς τελείως απαλλαγμένος από κάθε εγκόσμια υποχρεώση". Στο Walden ή Η ζωή στο δάσος το οποίο κατέχει θέση παγκόσμιας διαθήκης, περιγράφει, τη ζωή και τις σκέψεις του τα δύο χρόνια και τους δύο μήνες που έζησε εκεί. Ο άντρας αυτός δεν ήταν άλλος από τον μετέπειτα σημαντικό Αμερικανό συγγραφέα- φιλόσοφο Χένρι Ντέιβιντ Θορώ, μελετητή του Κομφούκιου και των αρχαίων Ελλήνων και πρωτεργάτη για πολλούς των σύγχρονων οικολογικών κινημάτων από τον οποίο επηρεάστηκαν ο Γκάντι αλλά και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.Ο Θορώ λοιπόν μέσα από τα δύο αυτά χρόνια είναι αυτός ο οποίος μας θυμίζει πως κρύβουμε το παιδί μέσα μας, το αποποιούμαστε μεν αλλά αναδύεται όταν έρθει σε επαφή με τη φύση, όταν έρθει σε επαφή με τη γνήσια δημιουργία που δεν έχει να κάνει με το χρήμα μα με την όρεξη για ζωή!!!
Οι διακοπές, λοιπόν, των παιδικών μας χρόνων μένουν αλησμόνητες γιατί είναι εναρμονισμένες με τη φύση, είναι γεμάτες γνήσιες εκδηλώσεις των γόνων της φύσης (αυτοσχέδιες σκηνές, βόλτες στος αγρούς, αυτοσχέδια - άυλα παιχνίδια) εξού και προσέφεραν ψυχική ευφορία, ομορφιά!Και τώρα επιθυμούμε εναγωνίως αυτές τις διακοπές (διαφορετικής ωστόσο μορφής) διατηρώντας την ελπίδα πως θα βρούμε τον καλό μας εαυτό εντός έχοντας την ανάμνηση εκείνης της γλυκιάς αλητείας των παιδικών μας χρόνων! Και τότε έρχεται και επιβεβαιώνει ο Σωκράτης στο Φαίδρο (του Πλάτωνα)του λόγου το αληθές: Η ψυχή μας που η ουσία της είναι η αιώνια κίνηση, είχε αρχικά φτερά, τα οποία έχασε και έπεσε στη γη.Όταν λοιπόν συναντήσει εδώ κάτω κάποια ενσάρκωση της ομορφιάς, τα φτερά της ξαναφυτρώνουν και θέλει τότε να πετάξει πάλι στα ουράνια για να αντικρίσει εκεί την αιώνια και αληθινή ομορφιά!
Αυτή την αληθινή και αθώα ομορφιά των παιδικών χρόνων η ψυχή όλων μας ελπίζει πως θα την ξαναβρεί μα ξέρει καλά πως είναι καταδικασμένη να μην την ξαναζήσει και αυτό γιατί δεν είναι η ίδια τώρα πια!
"Δεν στήνουμε πια το βράδυ τις σκηνές μας παρά ριζώνουμε στη γη και ξεχνάμε τον ουρανό μας"Θορώ
«Πιθανώς να έρθει η μέρα όπου ο τόπος θα κατακερματιστεί σε αποκαλούμενους χώρους αναψυχής... το να περπατάμε πάνω στη γη του Θεού θα θεωρείται ηθελημένη παραβίαση ιδιοκτησίας», δήλωνε προφητικά ο Θορώ.
